Sadıq Qarayev
Bir az yuxarıdan, qlobal baxanda insan bu dünyadan nə oğurlaya bilər ki? Axı sən özün bu dünyanın içindəsən, hara çıxıb, gedə bilərsən, oğurladıqlarınla birlikdə?
Nəyinsə yerini dəyişə bilərsən, yanında durub, mənimdir deyə bilərsən. Ancaq o sənin olmur axı, ay adam, lüt zəngin, çoxbilmiş məcnun.. Məsələn dəniz qırağını, dağı, meşəni çəpərləyən, bunlar hardan, necə sənin olur? Ümumiyyətlə bir qum dənəsi, ağac yarpağı, 500- 1000 illik, nəhəng bir çinar necə sənin ola bilər? Eynşteyn qum dənəsinin sirrini aça bilmədi, Timrzayev fotosintezdən, Navaşin ikiqat mayalanmadan vəcdə gəldi.
Anlamaq üçüm deyim ki, sən bütün bunlara necə sahib ola bilərsən? Nə yaratmamısan, nə onu sənə verməyiblər, nədə ki, dərk etmirsən o nədir, niyə mövcuddur. Elə gəlib durub, yanında mənimdir deyirsən. Gör o nəhəng ağacda nə qədər yuva var, ağacdələn nə edir, milçəyi, arısı, göbələyi, qurdu- quşu var o ağacın. Sən də onlardan biri...
Dünyada nə varsa ümumidir, bir- birləri və insan üçün yaradılıb, məxsusi tək bir fərd üçün deyil. Dənizi yaradan harda dedi ki, bunu sən biokütləyə verib? Məsələn günəş, ay, ulduz, hava, su... O dənizin adam udmağ da var axı..
Demək ki, meşəni zəbt edən gücü çatsa günəşi də torbasına atıb, "mənimdir" deyər.
Anlamırlar ki, yəni öz ürəyini, böyrəyini görməyən, dərk etməyən, bir sözlə sahib ola bilməyən , özü nə qədər görünən, görünməyən canlıların- mikroflora, mikrofauna, qurd, həşərat, virus oylağı olan, nələrsə tərəfindən "çəpərlənmiş" anlamır ki, bu dünyada heç nə onun ola bilməz, bu mümkün deyil axı. Sənin onu götrüb getməyə yerin yoxdur, hara getsən elə bu dünyanın içindəsən. Uşaq oyuncağının yanında durub, mənimdir deyən kimi, özününkü bilərsən. Kresloda, bəzəkli otaqda oturub, zamanı həmişə o nöqtədə zənn edərsın, ruhən və düşüncə, danışıq, əməldə gicləyərsən, bicləyərsən, təkəbbürlü, guya ki, böyük filan olarsan, axıb öz kiçikliyinə dolarsan )). Ancaq birazdan əzrayıl əmi gəlib deyər ki, " ta böyümüsən, at bu oyuncağı gedək, xötəy!".
Elə bu vaxt öz ən yaxınların tökülüşüb üstünə nəyin var əlindən alar, hətta paltarını soyundurub, dişin zadın bahalıdırsa söküb, çıxardarlar. Deyim ki, sağ olsan, bərk- bərk paltarını, tumanını tutarsan... Təzədən ürəyin partlayar, ki ayə bu görməmişlər niyə belə edirlər ki...
Məzarın da ölçüsü "mənimdir" dediyin torpaq, meşə, dəniz və s. dən çox kiçikdir, çox.
Ancaq bu da sənin deyil, ümumidir, ilanı çayanı var torpağın, qurdu, böcəyi var yerin- yurdun...
Yerdə və göylərdə hər nə varsa ALLAHA məxsusdur.
Bu dünyada insanın şəxsən özünə məxsus, onun olanı mənəviyyatı, elmi, ALLAHA inamı ola bilərdi, boğuşursansa, zəbt edirsənsə, oğurlamağa cəhd edirsənsə, göyə çatmaq, yeri vurub, yarmaq istəyirsənsə, demək o da yoxdur, bu görünməyən nəsə də sənin deyilmiş... Acınacaqlı dərəcədə kasıbsanmış...
Səfil gündə, çarəsiz , səhradasan, dəniz qırağında, meşədəsən. Qum adam, su adam, meşə adam... Səs eşidirsən... İtlər sümüyü öz qabağına çəkmək üçün boğuşurlar...
Bu sənin aləmlər, oğurlayıb getmək istədiyin məkanlar arasında öz- özünü görməyin, səsini eşitməyindir.
Nəyinsə yerini dəyişə bilərsən, yanında durub, mənimdir deyə bilərsən. Ancaq o sənin olmur axı, ay adam, lüt zəngin, çoxbilmiş məcnun.. Məsələn dəniz qırağını, dağı, meşəni çəpərləyən, bunlar hardan, necə sənin olur? Ümumiyyətlə bir qum dənəsi, ağac yarpağı, 500- 1000 illik, nəhəng bir çinar necə sənin ola bilər? Eynşteyn qum dənəsinin sirrini aça bilmədi, Timrzayev fotosintezdən, Navaşin ikiqat mayalanmadan vəcdə gəldi.
Anlamaq üçüm deyim ki, sən bütün bunlara necə sahib ola bilərsən? Nə yaratmamısan, nə onu sənə verməyiblər, nədə ki, dərk etmirsən o nədir, niyə mövcuddur. Elə gəlib durub, yanında mənimdir deyirsən. Gör o nəhəng ağacda nə qədər yuva var, ağacdələn nə edir, milçəyi, arısı, göbələyi, qurdu- quşu var o ağacın. Sən də onlardan biri...
Dünyada nə varsa ümumidir, bir- birləri və insan üçün yaradılıb, məxsusi tək bir fərd üçün deyil. Dənizi yaradan harda dedi ki, bunu sən biokütləyə verib? Məsələn günəş, ay, ulduz, hava, su... O dənizin adam udmağ da var axı..
Demək ki, meşəni zəbt edən gücü çatsa günəşi də torbasına atıb, "mənimdir" deyər.
Anlamırlar ki, yəni öz ürəyini, böyrəyini görməyən, dərk etməyən, bir sözlə sahib ola bilməyən , özü nə qədər görünən, görünməyən canlıların- mikroflora, mikrofauna, qurd, həşərat, virus oylağı olan, nələrsə tərəfindən "çəpərlənmiş" anlamır ki, bu dünyada heç nə onun ola bilməz, bu mümkün deyil axı. Sənin onu götrüb getməyə yerin yoxdur, hara getsən elə bu dünyanın içindəsən. Uşaq oyuncağının yanında durub, mənimdir deyən kimi, özününkü bilərsən. Kresloda, bəzəkli otaqda oturub, zamanı həmişə o nöqtədə zənn edərsın, ruhən və düşüncə, danışıq, əməldə gicləyərsən, bicləyərsən, təkəbbürlü, guya ki, böyük filan olarsan, axıb öz kiçikliyinə dolarsan )). Ancaq birazdan əzrayıl əmi gəlib deyər ki, " ta böyümüsən, at bu oyuncağı gedək, xötəy!".
Elə bu vaxt öz ən yaxınların tökülüşüb üstünə nəyin var əlindən alar, hətta paltarını soyundurub, dişin zadın bahalıdırsa söküb, çıxardarlar. Deyim ki, sağ olsan, bərk- bərk paltarını, tumanını tutarsan... Təzədən ürəyin partlayar, ki ayə bu görməmişlər niyə belə edirlər ki...
Məzarın da ölçüsü "mənimdir" dediyin torpaq, meşə, dəniz və s. dən çox kiçikdir, çox.
Ancaq bu da sənin deyil, ümumidir, ilanı çayanı var torpağın, qurdu, böcəyi var yerin- yurdun...
Yerdə və göylərdə hər nə varsa ALLAHA məxsusdur.
Bu dünyada insanın şəxsən özünə məxsus, onun olanı mənəviyyatı, elmi, ALLAHA inamı ola bilərdi, boğuşursansa, zəbt edirsənsə, oğurlamağa cəhd edirsənsə, göyə çatmaq, yeri vurub, yarmaq istəyirsənsə, demək o da yoxdur, bu görünməyən nəsə də sənin deyilmiş... Acınacaqlı dərəcədə kasıbsanmış...
Səfil gündə, çarəsiz , səhradasan, dəniz qırağında, meşədəsən. Qum adam, su adam, meşə adam... Səs eşidirsən... İtlər sümüyü öz qabağına çəkmək üçün boğuşurlar...
Bu sənin aləmlər, oğurlayıb getmək istədiyin məkanlar arasında öz- özünü görməyin, səsini eşitməyindir.
