Sabir Rüstəmxanlı
Bu gün Yardımlıdan geri dönərkən qəfildən görkəmli şairimiz, əziz döstüm Musa Yaqubdan zəng gəldi. " Hardasan?" "Yardımlıdan qayıdıram" - dedim. "Mən də Bakıdayam. Görüşək." - dedi. Səsi saglam idi. Axşam evinə getdim. Qarşıma axsaya-axsaya, əli əsalı çıxdı.
Sonuncu görüşümüzdən sonra xeyli dirçəlmişdi. Gülə-gülə" şükür, yaxşısan!, bu Əzrayıl müəllim, bilmir ki, şairləri bu həyatdan qoparmaq o qədər də asan deyil..." - dedim. Üz-üzə oturmuşduq.Gah mənə, gah əlindəki əsaya baxıb " görürsən də bu əsanı, o boyda meşələrim bizə hədiyyəsi..."- deyə gülümsədi. Bu acı bir həqiqətdi. "Deyirsən yəni bit ömür gözəlliyindən yazdığımız o meşələrdən, o cökəlgıərdən, o vələslərdən bizə çatan quruca bir budaqdır?" Fikrimi təsdiq edərək əsanı əlində oynada-oynada yenicə doğulan misralarını pıçıldayır...Həmişə olduğu kimi, ölkənin və cəmiyyətin problemləri ilə bağlı narahatlıqlarını paylaşır. Söhbətimizin axırında " bu boyda stajımızı batıra bilmərik" deyib asta- asta mətbəxə keçdi. Bir azdan Musa: "Sən bir bunun adına bax e!"- deyib " Sevgilim" şərabını masanın üstünə qoydu. Yanında da keçi pendiri... Vəssalam. Hansı görüş və ya hansı restoran bu məclisimizi əvəz edə bilərdi?
