Səidə Seyidova
Gənc yazar Səidə Seyidova bir xanımın yaşadıqlarından təsirlənərək “Xəyallar və Gerçəklər” kitabını qələmə almaq qərarına gəlib.
Kitab gənc bir xanımın və onun kimi eyni taleyi yaşayan bir oğlanın həyatına əsasən qəlmə alınıb. Real hadisələrə əsasən yazılan kitabda hadisələr tarixlə qeyd olunub. “Xəyallar və Gerçəklər” povesti, hər kəsin sevgini “bəsit” sandıqları hissin, əslində bir o qədər mürəkkəb, şirin və fədəkar olduğunu anlatmaqdadır.
Kitabın maraqlı materiallarından hiss -hissə sizə təqdim edirik.
1 – Payız mövsümünün ilk günləri idi. Nərgiz görüşə tələsirdi, həycanlıydı, görüşə vaxtında çatmaq üçün taxsiyə əl elədi, bu gün şansız günü idi sanki, bir taxsi tapmaq üçün nə qədər yol getmişdi. Telfonu zəng çaldı, çox güman ki, zəng vuran Nicatdı, gözlətmişdi onu. Qaçırdı eyni zamanda çantasından telfonu çıxarıb cavab verməyə çalışırdı, fikiri telfonda qaldığından qarşısına baxa bilmirdi. Bu dəm bir adamla çarpışdılar, çantasının içindəkilər yerə dağıldı, əyilib dağılan əşyalarını toplamağa çalışdı, çarpışdığı adamda ona kömək etməyə başladı. Saçlarını üzündən götürüb həmin adamın üzünə baxdı, əşyalarını əlində tutaraq donub qalmış, diqqətlə ona baxırdı. Əşyalarını alıb çantasına atdı. Təşəkkür edib yolun o biri tayında taxsi saxladı, əşyalarının hamısını götürdyündən əmin olmadan ordan ayrıldı. Parka çatanda Nicatı görmədi, telfonuna zəng çatmırdı, əvvəl zənginə O, cavab verə bilməmişdi, indi isə Nicat cavab vermirdi, gəlməyəcəyini düşünərək getmişdi. Kədərləndi, hər zaman oturduqları ağacın altında oturdu, yenə işi ilə bağlı xaricə səfər edəcəkdi, bu görüş onun üçün çox vacib idi. Onun görməmiş gedəcəyinə təəssüflənməyə macal tapmamış, yanında kimsə oturdu.
- Elə bildin getmişəm? - Nicat onun pərişan halını görüb dedi
- Getməmisən – Qız onu gördüyünə sevinib qucaqladı
- Mən də sənin gəldiyinə sevindim.
- Bağışla,işlərim çox oldu, sonra işdən tələsik çıxdığımdan taxsi sifariş verə bilmədim, bütün yolu taxsi axtarmışam.
- Əsas gəlib çıxa bildin – güldü - Səni bağışladım.
- Nişanlandığımız gündən səni az görürəm. Mənim işlərim, sənin işlərin aramıza məsafələr qoyub sanki...
- Bilirəm Nərgiz, mən də buna görə çalışıram ki, ikimizdə xoşbəxt olaq.
- Toymuza iki ay qalıb, amma sanki biz heç evlənmirik,lakin söz verirəm işlərimi daha tez bitirəcəm.
- Mən evləndikdən sonra Amerikaya getməli olacam işimlə bağlı.
- Nicat, sən nə danışırsan?
- Narhat olma, tez qayıdacam, bu mənimlə bağlı olan bir iş deyil, atamı bilirsən...
- Biz evlənirik, amma ilk gündən yanımda olmayacaqsan, mən sənə aramıza girən məsafələrdən danışıram, sən yenədə işlərindən danışırsan, səni anlaya bilmirəm, axı bu tez – tez çıxan səfərlərinin səbəbi nədir? Nicat susdu,Nərgiz isə fikirlərini qarışdıran suallarının cavabını ala bilmədi, ikisi də sakit durdu,heç bir söz demədən,parkda oynayan uşaqlara baxdılar, biraz sonra bu sakitliyi Nicat pozdu: - Mənim işim budu, Nərgiz,sənin də işlərin var,özündə bilirsən necə çətindi, birdən buraxıb gedə bilmərəm, atamla çalışıram.
- Atan bilir ki, sən evlənirsən, mənə söyləyə bilmədiyin bir şey varsa indi de.
- Yox, yoxdu, axı mən sənə nə söyləyə bilərəm, biz evlənirik. Nərgiz ona çox inanmaq istərdi, amma bunu edə bilmirdi, sanki ondan bir şeylər saxlıyırdı, artıq əvvəlki kimi münasibətləri yox idi, sadəcə münasibətləri saxlamağa çalışan özüydü,Nicat isə yalnız işini, dostlarını, səfərlərini düşünürdü. Onu bir an olsa belə düşündüyündən əmin deyildi, onu uşaqlıqdan yaxşı tanıyırdı, indi isə onu tanıya bilmirdi.
***
3 il sonra
Günəş üzünə vururdu, gözlərini yumub dəniz dalğalarının səsini dinləyərək sakitlik tapırdı, ya da tapmırdı, sadəcə tapdığını düşünürdü. Artıq o günlərdən 3 il ötürdü,o günləri xatırladıqca içi yanırdı, ona güvəndiyinə, birinə bağlandığına görə peşmançılıq hissi keçirirdi, onun qayıtmasını düşünürdü, gəlsə, əvvəl ki, Nərgiz ola bilərdi? İnanmırdı ona, sadəcə nifrət belə qalmamışdı ona qarşı,heç bir hiss belə bəsləmirdi, buna görə də əvvəllər olduğu kimi ola bilməyəcəkdi, bir daha kimisə sevə bilməyəcəkdi, ən çoxda ondan aldıqları bu idi... Yanağından isti göz yaşının axdığını hiss etdi, göz yaşlarını sildi, özünü bu hala düşən biri olaraq görmək istəmirdi. Dənizə baxdı, burdan görünməyən ucsuz – bucaqsız, heç kimin olmadığı, yalnız qala biləcəyi yerdə olmasını istədi, ya da bütün bunların öhtəsindən gəlib əvvəlki biri olmasını dilədi. Çantasını götürüb getmək istəyirdi ki, bir adam ona yaxınlaşaraq dinləndi: - Bağışlıyın, bir söz soruşa bilərəm?
Adamın üzünü görməyə çalışırdı, amma günəşin şüaları üzünə düşürdü, ayağa qalıxıb cavab verdi:
- Buyrun.
- Mən, burda bir bağ axtarıram, bu yollardan hansı oraya aparır?
- Bu yol aparır, - qarşıdakı yolu göstərdi.
- Mən yolları yaxşı tanımıram, məni apara bilərsiz?
- Hə, apararam, bizim bağımızın yanındadı, səhv etmirəmsə İlnaranın bağıdı.
- Bəli, mən İlnaranın doğum gününə dəvətliyəm, siz onu tanıyırsız?
- Ən yaxın dostumdu.
- Mən də onların ailəvi dostuyam.
- Mənə heç danışmayıblar.
- Adınızı bilmək olar?
Əvvəlcə biraz düşündü amma sonra dinləndi:
- Nərgiz.
- Mən isə Rüfət,yenədə xatırlayın bəlkə haqqımda demiş olarlar.
- Niyə belə düşünürsüz ki, haqqınızda danışıblar.
Rüfət başını aşağıya salaraq gülümsədi, sonra başını dik tutaraq - Sizdən çox danışır İlnara - dedi
- Çatmışıq artıq, burasıdı.
- Siz gəlmirsiz?
- Yox, mən xalamın bağına getməliyəm.
- Burdadı?
- Hə, buradadı.
- Bilinir çox yaxın olduğunuz, bağlarınızda yan – yanadı.
- Söyləmişdim axı, biz uşaqlıqdan yaxınıq.
- Yaxşı. Axşam partidə görüşərik.
- Görüşərik.
İlnaranın bağına getdi. Nərgiz onun qəribə bir insan olduğunu hiss etdi,sanki illərdi onu tanıyırdı. İlk dəfə belə bir insanla qarşılaşırdı, bəlkə də səbəb İlnaradı, haqqında kimə gəldisə danışır, insanlarla əvvəlki kimi münasibətdə olması üçün, yeni başlanğıclar qurması üçün bunu edirdi, bura gəlməsinin səbəbi də İlnara idi, amma əvvəlki Nərgiz ola bilməzdi, hər dəfə qarşılaşanda onun toyuna az qalmış necə tərk edilib getməsini xatırladan, ətrafında pıçıldayan insanların olmadığı bir dünyada yaşamağı seçmişdi.
Davamı var
